Saat Kulesi.

Sana yazdıklarım, seni
düşünmemin hala bir adım gerisinde.
Üstümde açılan bir paraşüt gibi ama,
daha yavaş düşmemi sağlıyor yere.

Renksiz heykellerin üstünde,
o öğle sonrası düşünü ilk anladığım günde.

“Çocukluğumun gündüz uykuları” gibi ,
hiçbir şey kalmayacak yakında.
Her şeyi yaşadığımızı hatırlatan
o yaşanmamışlık hissi dışında geriye.

İyi bak sana yazdığım her dizeye,
çocuğun gibi koru hepsini, birlikte öğren:
Çünkü onlardır rüyalar gibi
bize yokuşun olmadığını gösteren merdiven.

Ve şimdi üstümüzden adım adım yukarı çıkan zaman,
ve şimdi zamanın boynuna astığım kolye,
ve şimdi kolyenin bir halkası daha düşüyor;
ve işte bir adamın zihni, yıkılmış saat kulesi.


Levent Sevi 31 Ağustos 2009 Hisarüstü.