Elektrik Gözyaşları.

Burnumu uzatıyorum, gökyüzüyle
aramda duran pencerenin soğukluğuna.
Ve binaların, ve betonun,
ve demirin, ve duvarların.

Ve içlerinde yaşayan insanların,
elektrik gözyaşları görünüyor
perdelerin hemen arkasında,
bulundukları her odaya şeklini veren.

Uzaklarda, ardında bıraktığı kadını düşleyen
ve karşıdaki evin karanlık odasına
bakan adam, kendi yansımasını görüyor
arkasını dönmüş kendi baktığı karanlığa.

Ve daha da uzaklarda, geceleri uyuyamadığı
karanlık odasında uyumaya çalışan kadın,
yatağından kalkıp ışığı açıyor
ve belki de ilk defa bakıyor odasına
kendinden başka her şeyi görebildiği.

Ve onu düşünürkenki halimi düşleyen beni,
elektrik gözyaşları içinde
sonsuz bir yolculuğa uğurluyor,
camsız, betonsuz, demirsiz, ve duvarsız
ve bir daha hiç görüşmemek üzere.


9 Şubat 2009 Hisarüstü.