15 Nisan 2008 Salı

Yakın Mevsim.


Bir kış günü, şöyle yazmışım:
uyuyakalana kadar uyuyamıyor
uyuyakaldığımı unutana dek uyanamıyorum.

Ve en sevdiğim şairin sözleri:
"ve hayatım bomboş, tüm yaprakları koparılmış
bir çiçek gibi. seviyor, sevmiyor, seviyor."
Kurşun kalemle çizmişim altını.

Anlar da bir süre sonra silinir,
başka anlar alır yerini.
Uzak bir mevsim gibi, pikeyle yattığını yazın
unutmak gibi yorganın altında.

Yakın bir mevsimdeyim şimdi,
çimlerine uzandığım.
Anıların uzağında,
anılar benim düşmanım.

Işıkları söndürdükten sonraki
yürüyüşüm, bir idam mahkumunun
elektrikli sandalyeye giderkenki
yürüyüşü gibi değil, koridordan yatağa gidilen yolda.

Yeni mevsimimin çimlerinde
rahat bir koltuk beni karşılayan;
koşup yorulduktan sonra uyuyakalıp,
uyuyakaldığım anı hatırladığım.

Levent Sevi 14 Nisan 2008 Hisarüstü.