15 Temmuz 2009 Çarşamba

Kuğunun Şarkısı.




Tıpkı öleceğini anlayan bir kuğu gibi
şarkılar söyledim aylarca.
Ama hayat bu ya, ölmedim;
her birinin son şarkı olmasını dileyerek.

Işık gelince gölgenin ışığa karışması gibi,
hayatı sonradan gelen görgüsüz rüyanın içinde erittim:
Öperek zarif boynundan yastığına düşmüş izimi, eri
eri ey sevgili rüya eri, ve onun sonsuz bahçeleri.

Ve bir sabah kalktığımda
söylediğim son şarkı eşliğinde dans ettim.
Bir şair öldüğünde, ruhunun bir kuğuya dönüştüğüne inanan
Phytagoras’a inanan bir şairin yastığının üstünde.
Ve hayatın ve rüyanın ve her şeyin.

Teker teker yok olana dek, sonsuz bahçenin zümrüt küpeleri.


Levent Sevi 13 Temmuz 2009 Hisarüstü.