Uçak.

Büyükada’nın 93 yazı, ağustos koktuğu
zamanlar, Donanma Sokak’taki evin balkonu.
Şabat yemeğini yiyoruz, ve düşünmüyoruz kardeşimle,
daha kaç cuma aynı sofraya oturacağımızı;
biliyorlardır annem ve babam belki,
babaannem ile anneannem ise kendilerinden emin.
Daha kaç cuma aynı sofrada, kaç cuma ortanca ve yasemin.

Herkes büyük bir iştahla yerken yemeğini;
Vedat’ın her zamanki gibi tabağında yemeği.
Göz kırpmasıyla babaannemin, batırıyorum yemeğe çatalı,
ve bir uçak kalkıyor tabaktan; uçak geliyooor sesleri arasında,
kısa bir yolculuktan sonra, kardeşimin midesine doğru yol alan.

İki sene oldu görmeyeli Vedat’ı; fotoğrafını
yolladı geçenlerde, tıraş oluyormuş; çıkmış sakalları.
Oturmuşlar Şabat sofrasına, bütün aile,
babam kadeh kaldırmış şerefimize.
İki kişi eksik fotoğrafta sadece: Babaannem ve ben:
Biri için uçak seferleri çoktan kaldırılmış olan;
biri her cuma bir uçağın ona doğru havalanmasını bekleyen.

Levent Sevi 27 Aralık 2005 Beşiktaş